आद्य मराठी कवयित्री महदंबा उपाख्य महदाइसा
महदंबा स्तुती
महदंबे तू नागदेयाची प्राणज्योत चेतना ।
परमार्गाच्या वृद्धे तुजला शतकोटी वंदना ॥धृ.॥
यश धवल अन् कीर्ती धवल ही तुझ्याच धवळ्याची ।
गीत गाऊनी माळ गुंफिली आद्य कवितेची ।
कवन कोवळे करीत होता प्रभू आरोगणा ||१||
महाराष्ट्राचा महदंबे मंगल तू केले ।
तू काव्य सुमने सारस्वता तूचि गुडारिले ।
तुझ्या बळाने स्त्री जगताने केली गे अर्चना ||२||
महंत राष्ट्री काव्य भाग तू सुफलित केली ।
सन्मानाची जागा अंबे अबलेला दिली ।
कशी सुचली सांग रूपाई तुला ही कल्पना ॥३॥
तू काव्याची धरती झाली नारी मुक्त केली
तव्यावरच्या हाताने गे देवपूजा झाली ।
खणखणले ते चुडे हाताचे केले तू भजना ||४||
वेड काढण्या वेड्या जिवाचे देवची झाला वेडा ।
त्या देवाने तुला धाडिले जाय भानखेडा ॥
वेडाचे ते मोल कळाले तुझ्या अंतःकरणा ||५||
उजाडरानी होता पडला एक धुरंधर ।
पाठीवरती घेऊनी गाठी परमेश्वरपूर।
जीव लावूनी या पंथाला दिले जीवदाना ॥ ६ ॥
तुझ्याच प्रश्ने जन्मा आले लीळाचरित्र ।
तू नसती तर नसते दिसले स्वामींचे सूत्र ।
अक्षरधारामधून बोधा बोधविले तू जना ॥७॥
भास्कराच्या हाती ग्रंथ काळ ।
हिराइसाच्या कंठामधुनी पुन्हा अवतरतो ।
अबलेनेही बल दाविले तुझीच ही प्रेरणा ॥ ८ ॥
केशिराज जागल्या तरी ही त्याला जागविते ।
पंथामधल्या ज्ञान्याला ही ज्ञान शिकविते ।
चराचराला मार्ग दाविला करूनी आचरण ॥ ९ ॥
तू गार्गी तू मैत्रेयी झाली माय मराठीची ।
वत्सल माते वात्सल्याची प्रभा तू प्राची ।
काव्यप्रतिभेमध्ये मिसळले ज्ञानाच्या किरणा ॥ १० ॥
नवगावाला देह ठेविले यात सर्व आले ।
नव थोव्यांच्या पैलतीरावर प्रयाण तू केले ।
अनुतापाच्या दुःखामधूनी भेट दिली चित्घना ॥ ११॥